Od kilku lat poszukuję formy na wyrażenie uczuć towarzyszących mi przy wędrówkach przez opuszczone wsie łemkowskie w Beskidzie Niskim. Problem wykorzenienia i odebrania gruntów mieszkańcom zakorzenionym na tym skrawku ziemi przedstawiam pochylając się nad niemym świadkiem - drzewie owocowym z przydomowego sadu. 

Minęło 71 lat od wysiedleń w ramach akcji "Wisła". Ostatni mieszkańcy pamiętający tragiczne wydarzenia umierają. Krajobraz nieodwracalnie się zmienia, zarasta i dziczeje. Dla uważnego i świadomego odbiorcy nadal widoczne są ślady dawnej bytności ludzkiej. Jednym z nich są zdziczałe jabłonie, grusze i śliwy rosnące niedaleko usypanych gruzów fundamentów. Kształty ich pni świadczą o wieloletnich zmaganiach w surowym górskim klimacie. Wiele z nich zanika w krajobrazie i butwieje. 

Moja uwaga sięga wgłąb tego, co niewidoczne dla widza beskidzkich pejzaży. Sięga wgłąb korzeni, aby odczytać ich bieg i zapisać resztki tego co jeszcze nie uległo rozkładowi. 

Więcej o skończonym projekcie tu